Het verhaal van Fleur

Dit is het verhaal van Fleur. 
Fleur is 20 jaar oud en zit in haar eerste jaar communicatiemanagement in afstandsonderwijs. Daarnaast heeft ze sinds september een eigen winkel geopend in Gent samen met haar hond Maurice. Fleur worstelt al enkele jaren met een eetstoornis en heeft daarnaast een hele lange weg afgelegd vooraleer ze de diagnose van ADHD kreeg. Misdiagnoses hebben het voor haar moeilijk gemaakt om haar weg te kunnen vinden in haar leven.

Verhaal

Ik vind dat de meest moeilijke vraag, want ja, waar is het juist begonnen? Dat vind ik moeilijk om te zeggen.
Mijn verhaal is, denk ik, in de lagere school al begonnen bij het CLB.
Daar is geconstateerd dat ik een beetje aan de hogere kant was qua gewicht en dan is zo de bal aan het rollen gegaan.
Ik ben dan van mijn 11 tot mijn 15 jaar wekelijks bij een diëtiste geweest.
Toen was ik nog wel ‘cava’ over mijn uiterlijk en zag nog niet echt een probleem.
Maar tijdens mijn tienerjaren begon ik daar wel aan te twijfelen en vond ik mijn gewicht niet meer kunnen en ben ik zelf begonnen met eten te ontzeggen omdat ik vond dat ik het zelf niet echt waard was. En dat in de zin van: ‘Ik ben niet zo’n goed persoon.’. Dit heeft een jaar geduurd en zo ben ik dan in contact gekomen met het Universitair Ziekenhuis in Gent.

Opname 

Ik was toen 16 of 17 jaar en had dan mijn eerste opname en dat heeft op zich wel geholpen in de zin van: je leert terug eten en bepaalde patronen van je leven terug op te pakken. Maar ik heb nooit het gevoel gehad dat er aan mijn mindset gewerkt werd, want de gedachten waren wel nog steeds aanwezig.
Ik voelde mij daarnaast altijd al anders. Er was veel aan het gebeuren in mijn hoofd en je wordt na een opname terug in het dagelijkse leven gegooid, maar had niet het gevoel dat het vanbinnen opgelost was. Er werd wel aan het uiterlijke gewerkt en om terug in de maatschappij te kunnen werken en naar school te gaan. Maar vanbinnen zit je nog met heel veel. En zolang je hier nog mee zit, kan het weer heel snel bergafwaarts gaan.
Na een maand en een half zat ik terug in opname omdat ik het gevoel had niet te kunnen functioneren in de maatschappij.

Ik reageerde anders op bepaalde zaken.
Het is dan ook een korte opname geweest omdat ik moeilijkheden ervaarde qua groepsbeleving en aan mijzelf werken. Ik was het gewoon beu en ik werkte tegen dus dan had de opname ook geen nut meer.

Maar in mijn tweede opname zijn er dan wel zaken besproken geweest, want ik had nogal hevige emoties, iets wat in een ziekenhuisopname niet zo handig was.
Ik had veel frustraties, woede- en huilbuien. En dan hebben ze daar nogal op ingezoomd en werd gezegd dat als ik er nu niet  aan werkte, ik kans had op een persoonlijkheidsstoornis. Dit omdat ik mijzelf en mijn emoties niet in de hand zou hebben.
Maar ik vond dat raar dat ze dat zeiden. Want ik had het gevoel dat ik het langs de ene kant in de hand had, maar de andere kant ook niet. Maar toch geloofde ik niet dat dit alleen maar met mijn emoties kon te maken hebben.
Ze hebben mij toen doorgestuurd naar Karus, maar ik heb dat redelijk snel afgeschreven. Ik dacht niet dat, na al een hele tijd in opname te zitten, een volgende opname zou helpen. Ik voelde mij al geen normale tiener.

Ik heb wel mijn moed samen geraapt en uiteindelijk begonnen bij een DGT-coach (coach voor dialectische gedragstherapie), maar ik had al snel door dat dit niets voor mij was. Ik ging naar daar met veel tegenzin en heb moeite om mensen te vertrouwen. En iemand helemaal nieuw die u verteld hoe je op bepaalde situaties zou kunnen reageren en dit analyseren, dat was niet voor mij.
Ik zeg niet dat iedereen tegen het advies van hun dokter moet ingaan, maar ik voelde mij op 17 jarige leeftijd niet op mijn gemak of klaar voor om daar op dat moment aan te werken omdat ik dacht: “Er klopt iets niet!”.
Er was gewoon meer aan de hand.

Een maand en een half heb ik terug op school gezeten en toen is Corona uitgebroken. Toen heb ik een volgende dieptepunt bereikt omdat ik zo graag terug voor het sociale leven wou vechten, om bij vrienden te zijn en om gewoon een normale tiener te zijn. En niet iemand die gewoon ziekenhuis binnen en buiten gaat, dat was niet mijn beeld.
Nu werd ik door een virus gewoon thuis gezet!
Ik voelde mij heel gevangen en heb het daardoor heel moeilijk gehad.

Ik ben toen bij een nieuwe diëtiste terechtgekomen waarbij ik een klik had en uiteindelijk verder ben beginnen kijken, iets wat ik lang heb ontweken.

Ongeveer een jaar geleden ging het nog altijd niet goed want ik had nog steeds geen zin om te vechten of een doel voor ogen. Ik heb wel heel veel geluk met alle kansen qua hulpverlening, goede vrienden en steun, maar ik was zo gefrustreerd dat ik nog altijd niet gelukkig kon zijn met alles.

Ik ben vorig jaar in november uiteindelijk helemaal gecrasht en dan heb ik een afspraak gemaakt met mijzelf. Ik gaf mijzelf een jaar, doe alles wat ze vragen en aanraden, want slechter kan het niet gaan, alleen maar beter. Daar heb ik voor proberen vechten, ondanks dat ik niet het beste jaar heb gehad.
Uiteindelijk ben ik ook in een derde opname geweest en merkte al snel dat dit niet het leven is dat ik wil leiden of de oplossing is.

Mijn ADHD-ADD problematiek is toen wel voor het eerste ter sprake gekomen omdat ze wel merkte dat er bepaalde zaken bij mij herkenbaar waren en omdat mijn broer en zus dit ook hebben. Er werd nog steeds gekeken naar DGT, maar er was toch een opening voor eventueel iets anders.
Op dat moment is Maurice (hond) ook in mijn leven gekomen.
Ik merkte dat hij het enige was dat mij af en toe eens stil kreeg en uit alle chaos haalde. Want mijn hoofd leek nooit te stoppen. Ik heb nog altijd het gevoel dat mijn hoofd nooit stopt met nadenken.

Misdiagnose

Ik voelde mij beperkt.
Ik weet dat als ik nu in een crisissituatie kom, dat ze weer gaan beginnen over een DGT-traject, en dat wil ik niet. In mijn derde opname heb ik daardoor ook veel emoties proberen wegduwen waardoor ik mij opgekropt en gevangen voelde. Ik had nooit het gevoel dat ik het mocht tonen en dan gaan zij gelijk hebben.
Ergens was ik ook gewoon koppig en wou ik hen ook geen gelijk geven, maar toch had ik ook niet het gevoel dat het dat was.
Ik voelde mij gewoon gevangen.

Toen het duidelijk werd voelde ik een opluchting. Ik weet nog dat ik buiten kwam bij de psychiater en had net alles uitgelegd en er viel een last van mijn schouder. Ik had het gevoel, na vier jaar therapie, dat het plaatje eindelijk begon te kloppen. Ik had het gevoel dat mensen stilaan begonnen te begrijpen wat er aan de hand was.
Dus voelde mij vooral opgelucht.

Herstel

Met mijn herstel gaat het nu wel goed, ook al vind ik het wel gevaarlijk om dit te zeggen.
Ik begin stilaan een plekje te vinden in mijn leven en mij te omringen met wat ik wil.
Ik heb terug dromen en ik begin terug in dingen te geloven die kunnen lukken.
Ik heb sowieso nog moeilijke momenten en ik ben er ook nog lang niet, maar ik merk wel dat er vooruitgang is.
Er is meer ruimte en meer blije gevoelens, dit is er heel lang niet geweest.
Er is meer ruimte om terug te geloven en er is een ander leven dan wat er de laatste vier jaar is geweest.
Er is buiten therapie en rotte dingen veel leuke dingen en dromen.

Als laatste

Ik heb er heel lang niet in geloofd dat het ooit zou goed komen, maar, het klinkt cliché, het komt wel echt goed.
Soms voel of zie je het niet, maar soms kunnen kleine zaken een opening bieden.